Verzet van een onderdanige
Verzet van een onderdanige
We hebben elders op deze website BDSM omschreven als een spel tussen twee mensen waarin één van de twee overheersend is en de ander zich aan diegene onderwerpt. Dat klinkt duidelijk, zelfs simpel. Maar de praktijk is weerbarstiger. Wat nu als een sub het moeilijk vindt om zich te onderwerpen en te gehoorzamen aan zijn of haar Dom(me)? Dit artikel is een bewerking van een artikel van MsWorthy_one_38, een lesbische Domme die samen met haar kim vormgeeft aan ‘power exchange’, schreef over haar eigen ervaringen. Hieronder vind je de bewerking en vertaling van haar artikel Submissive Resistance.
Zelfbescherming
“Wat kun je als Dom(me) doen om de controle over je sub te behouden als je sub zich verzet of probeert je te manipuleren” Deze vraag, in een forum gepost, vormde de inspiratie voor dit oorspronkelijke artikel. Het antwoord op deze vraag lijkt misschien simpel, maar is het allesbehalve.
Verzet van een onderdanige werd een dilemma voor kim en mij zodra de nieuwigheid van onze D/s-relatie eraf was. Preciezer gezegd: toen we ontdekten dat ‘power exchange’ in de praktijk heel anders – en veel moeilijker – was dan we ons van tevoren hadden voorgesteld. We waren op de ‘juiste’ manier gestart: we praatten over wat D/s voor elk van ons betekende, wat we ervan verwachtten, wat we bereid waren te geven. We vulden elk een BDSM-checklist in, en bespraken onze grenzen en verlangens. We zetten op een rijtje wat we elk nodig hadden binnen onze D/s-relatie, zowel seksueel als met betrekking tot macht en zeggenschap. Ik las en las en las en zocht informatie over alles wat me niet duidelijk was. We praatten over de informatie die ik vond en ik leerde kim om duidelijker te communiceren. We onderhandelden, sloten compromissen en pasten afspraken aan als dat nodig was. Maar toch stuitten we op problemen rondom verzet.
In de eerste maanden van onze relatie ontdekten we dat het verzet tegen macht of controle van iemand anders sterk is. Zelfs als de onderdanige gewend is om een deel van zijn of haar macht op te geven, steekt verzet toch de kop op. Het verzet tegen controle is normaal en een teken dat de onderdanige aangeleerde gedragspatronen (zoals discussiëren, argumenteren en manipuleren) gebruikt om zichzelf te beschermen tegen het gevoel van overweldigd, overschaduwd en misbruikt te worden. Zelfbeschermingsmechanismen treden in werking wanneer persoonlijke grenzen worden overschreden.
Het verzet dat mijn partner voelde, manifesteerde zich op verschillende manieren:
- Ze verzette zich tegen het feit dat ze moest letten op haar woorden en hun impact wanneer ze met mij sprak. Ze volhardde dat ze het soms vergat of niet begreep waarom haar woordkeuze zo belangrijk was.
- Ze huilde wanneer ze geen aandacht kreeg en ik weigerde toe te geven, omdat ik niet wilde dat haar manipulatieve gedrag zou werken. Dit was echter geen bewuste manipulatie; ze handelde niet met opzet om haar zin te krijgen, maar liet zich leiden door haar emoties zonder zich bewust te zijn van hoe haar gedrag op mij overkwam.
- We hadden discussies over haar afwerende en verdedigende houding – zij hield vol dat ze zich niet defensief opstelde, terwijl ik vond dat haar woorden en lichaamstaal anders suggereerden.
- Ze weigerde bevelen en opdrachten uit te voeren waar ze eerder mee had ingestemd. De opdrachten leken veel gemakkelijker toen we er alleen maar over praatten, maar wanneer het erop aankwam om ze daadwerkelijk uit te voeren, vertoonde ze weerstand. Als ik haar iets vroeg wat ze niet wilde doen, verzette ze zich en probeerde ze te onderhandelen over uitzonderingen.
- Ze vertoonde passief verzet door bijvoorbeeld naar bed te gaan zoals ik had opgedragen, maar vervolgens herhaaldelijk uit bed te komen om naar het toilet te gaan of op andere manieren wakker te blijven.
Na dergelijke ‘momenten van verzet’ waren we uren bezig om onze ‘power exchange’ weer in balans te krijgen (bij ons was die balans 80-20 in termen van machtsverdeling). Ik besteedde veel tijd aan het leiden van gesprekken en het vermijden van ruzies. Ik gebruikte al mijn geduld en bleef geduldig, zelfs als mijn partner weerstand bood. Ik begon me af te vragen waar de macht was die ik verondersteld werd te hebben in deze ‘power exchange’. Het leek erop dat mijn partner alle macht had, niet ik. En in feite was dat waar. Als mijn partner overstuur was, werd van mij verwacht dat ik erachter kwam wat er aan de hand was. Als ze moeite had om zich aan mij over te geven, moest ik haar helpen om de controle los te laten. Als ze weerstand bood, was het mijn taak om haar te helpen het verlangen naar overgave terug te vinden. Als mijn partner bang was, moest ik de oorzaak van haar angst vinden en haar helpen die angst te overwinnen.
Machtsoverdracht?
Zelfs op gebieden waar het voor haar gemakkelijker zou moeten zijn om mij macht te geven, waren er problemen. Vaak zei ze dat ze wilde dat ik strenger zou zijn, maar toen ik haar daadwerkelijk commandeerde om mij te dienen in plaats van het beleefd te vragen, moest ik eerst controleren of ze er klaar voor was en kon omgaan met de verandering in toon. De eerste keer dat ik probeerde haar zonder waarschuwing te ‘domineren’, eindigde in gekwetste gevoelens bij haar en frustratie bij mij. Toen ik uitlegde dat het niet voelde alsof ze me macht over haar had gegeven als ik eerst moest vragen of ik die macht wel mocht gebruiken, begreep ze wat ik bedoelde. Als ik eerst bij haar moest controleren, had zij de macht.
Dit was niet mijn idee van domineren. Dit was geen ‘power exchange’, geen machtsoverdracht. Dit was meer een uitlenen van macht, een spelletje. Ik had minder macht in deze D/s-relatie dan ik had voordat we aan de relatie begonnen. Ik moest voor mijn gevoel continu mijn volle aandacht op kim richten en al háár problemen, zorgen en angsten aanpakken. Míjn verlangens werden niet eerst vervuld. Ze werden zelfs vaak in het geheel niet vervuld.
Ik begreep best dat voor haar zorgen, haar trainen en met haar op zoek gaan naar de wortel van haar angsten mijn verantwoordelijkheid als kims Domme waren. Dat waren ook taken die ik graag op me wilde nemen. Maar het leek erop dat ik, nu ik haar Domme was, ook al haar werk moest doen. Ze verwachtte van mij dat ik uitvond waar haar verzet vandaan kwam en dat manco zou repareren. In gesprekken die op onze onenigheden volgden, gaf ze toe dat ze wilde dat ik ervoor zou zorgen dat zij me gehoorzaamde. En dus, hoewel ik wist dat overgave niet af te dwingen is, hield ik mijn poot stijf als kim weer eens bokte en strafte ik haar voor haar ongehoorzaamheid.
Straf
De straf die ik kim gaf, was niet de erotische spanking waar veel subs over fantaseren als ze aan straf denken. Ik gaf kim geen opdracht om naakt en wijdbeens te gaan zitten terwijl ik uitgebreid praatte over de zogenaamd vervelende dingen die ik met haar zou gaan doen. Als ik haar in de hoek zette, zat ik niet continu naar haar te kijken met seks in mijn gedachten. Het grootste deel van de tijd negeerde ik haar. Dit was echt. Dit was gedwongen worden te gehoorzamen of anders de consequenties van ongehoorzaamheid dragen. Straf is geen spelletje. Bij kim wekte genegeerd worden echter een gevoel van vernedering op, en uiteindelijk voelde ze zich door straf alleen maar niet geliefd en niet op waarde geschat. Ik wist dat straf niet alleen niet werkte, maar ook nog eens de zekerheid die kim in onze relatie voelde, ondermijnde.
Kim wist dat ze zelfonderzoek te doen had om erachter te komen waar haar angsten en verzet vandaan kwamen. Ik zei haar dat vaak genoeg en gaf haar ook specifieke opdrachten die haar konden helpen om erachter te komen wat er bij haar in haar hoofd en hart speelde. Niettemin leek het er sterk op dat ze dacht dat sub-zijn betekende dat ze nergens – niet eens voor haar eigen geluk en welzijn – verantwoordelijkheid voor hoefde te nemen. Dat sprak ze toen zo niet uit overigens. Dat ze geloofde geen verantwoordelijkheid te hoeven dragen – iets wat veel nieuwe subs denken – is iets wat ze later pas ging inzien, toen ze haar passieve houding opgegeven had en zelf op zoek ging naar welke mechanismen er bij haar speelden.
Tot slot
Om terug te komen op de vraag waarmee we begonnen: “”als je sub niet gehoorzaamt, moet je haar straffen” is een te simpel antwoord. De zelfbeschermingsmechanismen die aan verzet ten grondslag liggen, zijn veel complexer dan met straf is ‘op te lossen’. Er is niets dat een Dom(me) kan doen om gehoorzaamheid koste wat kost af te dwingen, maar er is veel dat een sub kan doen om erachter te komen waar haar verzet vandaan komt en hoe zij dat verzet kan bestrijden. Totdat de sub zich realiseert dat ze verantwoordelijk is voor haar eigen overgave, kan een Dom(me) weinig met haar beginnen. Een kundige, geduldige en zelfbewuste Dom(me) kan een sub trainen om macht op te geven, maar alleen als de sub in kwestie bereid is om in zichzelf te graven en de confrontatie met (aangeleerde) mechanismen aan te gaan.